Minutnik Mr.Chin

Stefano Giovannoni Stefano Giovannoni urodził się w La Spezia w 1954 roku. Studiował architekturę we Florencji, dyplom uzyskał w 1978. Obecnie mieszka w Mediolanie. Zajmuje się architekturą,wzornictwem przemysłowym oraz projektowaniem wnętrz. Wykłada na wydziałach architektury we Florencji, Mediolanie i Reggio. Jest związany z wieloma firmami, m.in. Alessi, Magis, Flos, Fiat, Seiko, Siemens, Henkel, Lavazza, 3m, Kankio i wiele innych. Jego projekty otrzymały prestiżowe nagrody, m.in. „Design Plus” na targach designu we Frankfurcie w 1994 i 1996 oraz „Compasso d’Oro” w 1996 i 1998. Jego prace znajdują się w stałych zbiorach Centrum Pompidou i MOMA w Nowym Jorku. Cechą charakterystyczną prac Stefano Giovannoniego jest opływowa linia, która nadaje produktom wyjątkowo nowoczesny wygląd. Różnorodność kolorów, intensywne odcienie, zabawne, lekkie wzory tworzą bardzo indywidualny i rozpoznawalny styl. Mr. Chin Mr.Chin to kolekcja zestawów do soli i pieprzu, kieliszków na jajka, młynków do przypraw i minutników kuchennych. Z kawałka ręcznie malowanego plastiku wykrystalizowana jest nietuzinkowa osoba posiadająca jedną z funkcji, bez których żadna z kuchni nie może się obejść. To wyśmienite połączenie nowoczesnego „ludzikowego” designu z tradycją Dalekiego Wschodu. Każda z postaci zbudowana jest z oddzielnych elementów (głowa, czapeczka, tułów, stopy, pompon) niczym porcelanowa laleczka czy drewniany żołnierzyk. Dzięki współpracy Narodowego Muzeum Pałacowego Tajwanu uważanego za Luwr Dalekiego Wschodu oraz włoskiej „fabryki snów” Alessi spełniło się życzenie muzeum o zaprezentowaniu kultury, historii i sztuki Wschodu na arenie międzynarodowej. Historia funkcjonowania samego muzeum jest długa a przede wszystkim burzliwa. W chwili obecnej są prezentowane dzieła sztuki, antyki, obrazy, kaligrafie, książki i różnego rodzaju dokumenty z czasów dynastii Ch’ing a nawet wcześniejszych Sung, Yuan i Ming. To wszystko składa się na bijące serce chińskiej kultury i sztuki. Zła passa muzeum zakończyła się dopiero w 1991 r. W tej chwili Narodowe Muzeum Pałacowe Tajwanu wymienia swoje kolekcje z instytucjami propagującymi sztukę i kulturę na całym świecie. Umożliwia to pokazanie tychże kolekcji na arenie międzynarodowej wszystkim, którym bliska jest kultura Wschodu. W czasie kiedy zakładano Chińska Republikę Ludową kolekcja była przechowywana wewnątrz sądu w północnej części miasta, na które została nałożona prohibicja. W 1917 r. dzieła zostały przeniesione do urzędu republikańskiego. Gdy w 1924 Feng Yusiang okupował Pekin wyparł ostatniego cesarza P’ui i założył Komitet Rozporządzania Chińskim majątkiem. Oficjalnie muzeum inaugurowano w październiku 1925 r. i otworzono zbiory antyków i książek dla wszystkich. Trzy lata później z powodu wejścia nacjonalistycznej armii do Pekinu przekształcono je w instytucję państwową. Od tego czasu z każdym dniem powiększały się prezentowane zasoby muzeum. Przeprowadzka w 1931 r. do Szanghaju była wynikiem decyzji rządu, ale finalnie zbiory zgromadzono w specjalnie skonstruowanym magazynie w klasztorze Taoistów w Nankin we Wschodnich Chinach nad rzeką Jangcy. Jednakże ze względu na wydarzenia mające miejsce na moście Marco Polo w 1937 r. połowa zbiorów powędrowała do chińskiej prowincji Cechwan. Nastała II Wojna Światowa. Muzeum samo ochraniało swoje kolekcje które zostały zapakowane w drewniane skrzynie mimo licznych problemów udało się wiele eksponatów zachować. W 1945 r. kolekcje zostały zebrane i przesłane do Nankin. Na jesieni 1948 r. po walkach zdecydowano przenieść większość najcenniejszych przedmiotów do Tajwanu, gdzie rozpoczęto prace nad liczeniem, katalogowaniem eksponatów. Nowe muzeum otworzono w 1965 r. na przedmieściach Taipei i od tego czasu się wciąż rozwija współpracując z muzeami z całego świata.